when i was your man

Bruno Mars — When I was your man

Bezszelestnie przesuwam krzesłem po podłodze, siadam i wpatruję się w Twoje zdjęcie godzinami. Nie potrafię bez Ciebie żyć, maleńka, nie potrafię. Chciałbym, tak jak Ty, tak łatwo i szybko pożegnać się z miłością, ale moje serce zamarza coraz bardziej każdego dnia bez Ciebie, Twoich ust, Twojego ciepłego i tajemniczego uśmiechu. Przewróciłaś moje życie do góry nogami i, cholera, tak bardzo mi się to podobało i podoba nadal. I chociaż byłaś moją pierwszą miłością, przez którą tak cierpię, to nie żałuję.

 Nie żałuję tego, że wybrałem tę restaurację, w której pracowałaś, z setki innych. Gdy otworzyłem drzwi, od razu zwróciłem na ciebie uwagę. Stałaś kilka kroków przede mną, przyjmując zamówienie jakiejś pary. Podszedłem do pierwszego lepszego stolika i modliłem się w duchu, abyś to Ty przyjęła ode mnie zamówienie. Zachowywałem się jak napalony nastolatek, ale już samo Twoje poruszanie było cudowne. Moje modlitwy zostały wysłuchane i podeszłaś. Ze szczerym uśmiechem mnie powitałaś i od razu wiedziałem, że to na Ciebie czekałem przez ostatnie lata.

Od Twojego wyjazdu nie poleciała mi ani jedna łza. Dobrze wiesz, że zawsze lubię zgrywać twardziela i teraz nawet nie umiem się zmusić, by się rozpłakać. A czasem mam taką dużą ochotę rozbeczeć się jak dzieciak potrzebujący mamusi.

Twój na zawsze

Dylan

Rzuciłem długopisem o stół i szybko wstałem z miejsca. Wyjąłem z kieszeni paczkę czerwonych Marlboro i zabrałem jednego papierosa, wsadzając go od razu do ust. Odpaliłem go zapalniczką i gdy tylko poczułem błogie uczucie, wypuściłem powoli dym, rozluźniając się przy tym. Mijał dokładnie miesiąc, od kiedy mnie opuściła. Na początku próbowałem sobie wmawiać, że nasze rozstanie nie było moją winą. Ale po tygodniu zrozumiałem, że popełniłem błąd. Okropny błąd, za który przypłaciłem i nadal przypłacam bolącym sercem. Nie zdawałem sobie nawet sprawy z tego, że mogłem jej tak bardzo pragnąc i tak bardzo za nią tęsknić. Chciałbym poczuć jej dotyk, usta i zobaczyć, jak porusza się w ten swój osobliwy jedyny sposób — z gracją, prawie na palcach, jakby była baletnicą.

Zamknij się, Dylan. Nie możesz tak mówić.

Z początku było pięknie. Sądziłem, że to ta prawdziwa miłość, która trafia się raz w życiu. Najwyraźniej się pomyliłem. Nie wiem, co zrobiłem nie tak. Ta dziewczyna zawładnęła mną do tego stopnia, że nie zauważałem nikogo innego oprócz niej.

Gdy usłyszałem dzwonek do drzwi, nawet nie drgnąłem. Nie miałem ochoty widzieć nikogo na oczy. Nawet jej.

— Dylan?

Momentalnie odwróciłem się zdziwiony i z wrażenia opuściłem papierosa na podłogę. Nie mogłem uwierzyć w to, co widziałem.

Stała tam: taka piękna pomimo podkrążonych oczu, zapadniętych policzków i brudnego ubrania. Jej cudowne usta były sine. Od razu przypomniał mi się moment naszego pierwszego pocałunku. Najlepszego i najcudowniejszego pocałunku, jaki kiedykolwiek przeżyłem i zapewne przeżyję.

— Ja… — Urwała, gdy zobaczyła, że do niej podchodzę. Powoli, upewniając się, czy czasem nie jest dziwnym zwidzeniem i kłamstwem.

— Ja… — zaczęła ponownie.

— Ciii… — powiedziałem, przykładając jej palec do ust. — Wiem, co chcesz powiedzieć.

— Naprawdę? — zapytała, biorąc moją dłoń w swoją i delikatnie ją pocałowała. — Tak cię kocham, Dylan.

Z zachłannością wpiłem jej się w usta, jakby było to moje marzenie od zawsze. Po miesiącu cierpień odzyskałem ją.

Odzyskałem mój świat. 

N/O: Typowa miniaturka. :v Kolejna notka już we wrześniu. Dlaczego wakacje tak szybko przemijają? :(