Prolog: Mam dość, Alexandrze

Alexandrze!

Dziś, kiedy emoc­je opadły, jes­tem w sta­nie na­pisać do Ciebie bez gniewu. Bez pre­ten­sji, bez złości. Zdałam sobie ze wszystkiego spra­wę, nie będę już o Ciebie za­biegać. Przep­raszam za wszystkie żałosne wiadomości, które ode mnie ot­rzy­małeś niedługo po tym, jak mnie opuściłeś. Nie wie­działam, jak się zacho­wać, ponieważ tak mi Cię brakowało. Nie pi­sałeś, nie dzwo­niłeś, nie dawałeś żadnego znaku. Za­wiodłam się wte­dy na To­bie. Tęskniłam, tak bardzo tęskniłam, nie pot­ra­fiłam Ci źle życzyć i przez to jeszcze bar­dziej cier­piałam. Zro­biłeś ze mnie naj­smut­niej­szą ko­bietę na świecie, ale dzięki Tobie dużo zrozumiałam.

Życie dało mi w kość. Wydaje mi się, że przez ostatnie miesiące w końcu przekonałam się co oznaczają słowa strach, cierpienie i miłość. Żadnych z nich nie poznałam tak bardzo jak ostatnio. Tylko ty potrafiłeś wyciągnąć mnie z opresji. Sprawić, bym znowu poczuła się szczęśliwa. W najgorszych chwilach uśmiechałeś się do mnie i zapewniałeś, że wszystko będzie dobrze. I, o Boże, wierzyłam w te słowa. Wiedziałam, że tak będzie. Nigdy nie puszczałeś słów na wiatr. Byłeś jednym z tych rodzajów mężczyzn, którzy nie lubią słuchać innych. Nienawidziłam takich ludzi, sądziłam, że są egoistyczni i samolubni. I mimo tego, zakochałam się w Tobie jak głupia. Jak najgorsza idiotka, która nie mogła sobie wybrać lepszego chłopaka. Od początku zapewniałeś mnie, żebym trzymała się od Ciebie z daleka. Jak mogłam, skoro spędzaliśmy całe dnie razem, rozmawiając i śmiejąc się z Twoich wcale nie śmiesznych żartów i docinków?

W momencie, kiedy dowiedziałam się od Ciebie całej prawdy, coś bardzo ukuło mnie w serce. Poczułam się, jakby ktoś wbił mi nóż w plecy. Nie mogłam w to wszystko uwierzyć. Cała prawda nagle spadła na mnie, rozrzucając życie na jeszcze gorsze kawałki. I moje serce. Ale jak mogłam Cię osądzać o kłamstwo, skoro cała ja była kłamstwem?

Nie zdawałeś sobie sprawy z moich uczuć, które do Ciebie czułam. Przez te kilka pocałunków, które skradłeś mi przy blasku księżyca; przez chwytanie mnie w ramiona, kiedy już prawie upadałam; przez bronienie mnie zawsze, kiedy tego potrzebowałam, kochałam Cię jeszcze bardziej.

Pewnego pięknego dnia stwierdziłeś, że mnie kochasz i że będziesz mnie kochać aż do śmierci. Aż do momentu, kiedy runie niebo.

Ale, kochanie, dla nas już runęło.

Twoja na zawsze,

Shay

Od autorki: Jak widzicie, jest tak jak mówiłam. Usunęłam i dodałam parę fragmentów. Ogółem prolog bardzo mi się podoba. Zdradza to, co powinien zdradzać i uchyla rąbka tajemnicy. Mam nadzieję, że spodoba Wam się równie jak poprzednia wersja. Byłabym wdzięczna, gdyby na końcu komentarza podalibyście mi linki do Waszych blogów, bo chciałabym się odwdzięczyć i poczytać dzieła moich czytelników.
Pozdrawiam ciepło,
Sparrow