Wspomnienie 1: Tęsknię za tobą, siostro

MUZYKA

Ashlynn

Zawsze starała się dorównać swojej siostrze. Całe dzieciństwo słyszała, że powinna brać przykład z Ashley, być taka dobra we wszystkim jak Ashley, mieć takie samo powodzenie u mężczyzn jak Ashley, być taka wyrafinowana i kulturalna jak Ashley. Non stop słyszała tylko: „zrób to inaczej”, „popraw to” i „dlaczego nie możesz być taka jak siostra?”. Każde z tych zdań wypowiedziane przez rodziców bolało coraz bardziej. Miała serdecznie dość wszystkich, którzy ją dręczyli. Gdy skończyła osiemnaście lat, wyjechała z miasta, nawet nie żegnając się z rodzicami i idealną siostrą.

A teraz trzymała w ręku zaproszenie na jej ślub z Marcusem Shalleyem, mężczyzną, który miał chyba każdą młodą kobietę z dzielnicy, w której mieszkała, w swoim łóżku. Tak, Ashley zdecydowanie ma dobry gust, pomyślała rozbawiona myślą o ich dwojgu. Byli jak woda i ogień. Całkowicie inni, przynajmniej taki obraz zapamiętała. On — szalony imprezowicz, a ona — grzeczna córeczka rodziców.

Jeszcze raz na spokojnie przeczytała zaproszenie na ślub.

Ashley Marie Maxwell
i
Marcus Edward Shalley
wraz z rodzicami
serdecznie zapraszają
Ashlynn Claudine Maxwell
na uroczystość zawarcia związku małżeńskiego,
która odbędzie się dnia 25 lipca 2015 roku o godzinie 14.00
w rodzinnym domu panny młodej w Los Angele.
Prosimy o potwierdzenie przybycia
do dnia 1 lipca 2015 roku.
Ashley 883 276 145 Marcus 881 657 908

Dobrze wiedziała, że siostra zaprasza ją z czystych grzeczności i szacunku, jednak szybko wzięła do ręki telefon i wykręciła numer Ashley.

Z każdym sygnałem połączenia serce Ashlynn coraz szybciej biło, a kiedy chciała się rozłączyć, usłyszała delikatny i kobiecy głos panny młodej.

— Halo?

Zamarła na chwilę. Chociaż w przeszłości nie przepadała za siostrą, to dobrze pamiętała każdy moment, w którym się wspierały. Nie mogła przyjąć do wiadomości tego, że potrafiła tak za nią tęsknić.

— Halo? — powtórzyła już ostrzej Ashley do słuchawki.

— To… ja — wyszeptała drżącym głosem Ashlynn i usiadła na sofie.

— Ashlynn? — spytała radośnie. — To naprawdę ty? Siostro, o Boże… Czemu się nie odzywałaś?

Znała na to pytanie odpowiedź bardzo dobrze, jednak nie chciała niszczyć tej dobrej chwili pomiędzy nią a bliźniaczką, mówiąc:  bo nie chciałam was znać. Po tych dwóch latach bez ciągle wrzeszczącej nad nią matki, potrafiła być już niegrzeczna i wypowiedzieć kilka nieprzyjemnych słów, ale słysząc krewną, serce rozkrajało jej się na pół.

— Bo… bo miałam dość — powiedziała i odetchnęła głęboko, wyczekując reakcji kobiety.

— Rodziców, prawda? — spytała, nie czekając na odpowiedź. — Kochana, jak dowiedziałam się, że odeszłaś, również wyprowadziłam się z domu… Nie miałam, gdzie się podziać, więc wprowadziłam się do przyjaciółki, Sary. Rodzice próbowali nawiązać ze mną kontakt, na początku ich ignorowałam, ale w końcu im wybaczyłam to, że nas opuściłaś… To, że opuściłaś mnie — oznajmiła smutno Ashley.

Zabolało ją to bardzo, nawet głębiej, niż sądziła. Nie widziała, że tak skrzywdziła swoją siostrę. W końcu nie utrzymywały przyjaznych stosunków. Nie mogły nazwać się przyjaciółkami.

— Nie wiem, co powiedzieć… Zamurowało mnie, szczerze mówiąc — oznajmiła, oddychając głęboko. — Myślałam, że ty też masz mnie dość. Przynajmniej tak się zachowywałaś… Nie było mi łatwo, chyba dobrze o tym wiesz…

— Zdaję sobie sprawę z tego, że byłam i nadal jestem złą siostrą, jednak chcę to zmienić. Nawet nie wiesz, jak bardzo chciałabym cię teraz przytulić. — Ashlynn zdołała usłyszeć, jak Ashley  westchnęła cicho i odchrząknęła. — Będziesz na weselu?

— Postaram się być — oznajmiła. — Przepraszam, ale muszę kończyć, śpieszę się do pracy i…

— Rozumiem — przerwała jej. — Na razie, do zobaczenia!

I rozłączyła się.

Brunetka tak naprawdę wcale nie szła do pracy. Nie chciała rozpłakać się i pokazać, jak bardzo tęskniła za siostrą. Była za bardzo wstydliwa i nie lubiła ukazywać swoich uczuć.

Dni mijały nieubłaganie. Nim zdążyła wybrać sukienkę i buty, zbliżał się dziewiętnasty lipca. Umówiła się z siostrą, że przyjedzie chociaż dwa dni wcześniej, żeby pomóc jej w przygotowaniach, ale myśl o wracaniu do miasta, w którym tyle wycierpiała, wcale jej nie pasowała. Przyrzekała sobie, że nigdy więcej się tam nie pojawi, a jednak złamała obietnicę. Czy słusznie? Nie wiedziała, co zrobi, gdy spotka się z rodzicami. Nie chciała nawet na nich patrzeć. Wspomnienia bolały tak bardzo, że za każdym razem, kiedy sobie o nich przypominała, czuła nieprzyjemne ukłucie w sercu.. Ciągle słyszała w głowie ostatnie słowa matki: „Szkoda, że nie ma jakiegoś ośrodka, gdzie można wymienić dzieci. Z chęcią bym z niego skorzystała.”. Później trzasnęła drzwiami i pojechała na konferencję.

Westchnęła głęboko i usiadła na kanapie, zadowolona z tego, że skończyła się już pakować. Miała ochotę odpocząć, ale chciała zasnąć w samolocie. Czekały ją jeszcze cztery godziny chodzenia po mieszkaniu i nicnierobienia.

Wysiadła z wielkiej maszyny zaraz po otwarciu potężnych drzwi i dosunięciu schodów, by mogła zejść. Z daleka widziała machającą do niej Ashley. Skrzywiła się na widok stojącego obok Marcusa. Nigdy za nim nie przepadała, a obraz  jego twarzy przyprawiał ją o wymioty — nie z powodu wyglądu, ale przez świadomość, że ta twarz znajdowała się między nogami ponad pięćdziesięciu dziewczyn, zostawiała uszczerbki na psychice.

— Ashlynn! — Pełen radości okrzyk siostry wywołał na twarzy Ashlynn szeroki uśmiech. — Tak za tobą tęskniłam! — Rzuciła się w ramiona bliźniaczki i mocno ją do siebie przytuliła.

— Tak, ja też — oznajmiła cicho w ucho Ashley i odwzajemniła uścisk.

Marcus patrzył na tę scenę z obojętną miną.

— Skończyłyście? — zapytał retorycznie. — Fajnie, no to chodźmy — odpowiedział sam sobie i wziął bagaż Ashlynn.

Siostry tylko popatrzyły na siebie. Ashley zachichotała słodko i podbiegła do Marcusa, szepcząc mu do ucha coś, na co ten się tylko uśmiechnął i puścił do niej oczko.

Co się stało z moją siostrą? – Ashlynn zadała sobie pytanie w myślach i dołączyła do zakochanych.

Zapowiadało się ciekawie.

Alexander

Przejechał dłonią po swoich przydługich włosach i popatrzył na przyjaciela z powątpieniem. Nie lubił ślubów, mógł nawet powiedzieć, że nienawidził. Z kilku powodów.

— Jesteś moim przyjacielem czy nie? — zapytał Marcus z nutką groźby w głosie.

— Aż tak ci na niej zależy?

— No to raczej oczywiste, nie żenię się z nią dla zabawy! — oznajmił głośno, wymachując dłońmi. — Kocham Ashley i chcę się z nią zestarzeć, jasne? Dlaczego jest wam to tak trudno zrozumieć?

Alexander popatrzył na Marcusa kpiąco i zaśmiał się.

— Ty naprawdę o to pytasz?

— Tak! — krzyknął zły Marcus, podchodząc do drzwi. — Ty masz pojawić się na tym ślubie i gówno mnie to obchodzi, że nie lubisz takich uroczystości! Bo jesteś moim pierdolonym przyjacielem, który miał mnie wspierać w każdej chwili! A jak na razie dbasz tylko o siebie!

I wyszedł, trzaskając drzwiami.

Alexander westchnął głęboko. Nie chciał kłócić się z przyjacielem, a zwłaszcza o takie sprawy.  Dlaczego nie rozumiał jego problemów? Nie potrafił nigdy zaakceptować decyzji, które podjął. Nie dość, że był od niego dużo starszy — co oznacza też, że z większym doświadczeniem życiowym — to na dodatek Marcus zachowywał się czasami wobec niego bezczelnie. Zdawał sobie sprawę, że źle myślał.

Spojrzał na zegar wiszący na ścianie i poszedł zabrać torbę z sypialni. Chociaż nienawidził chodzić do miejsca, dzięki któremu zdobywał pieniądze, to zatracał się w wykonywanej czynności do tego stopnia, że godziny mijały mu jak minuty.

Szybko wyszedł z mieszkania i zamknął drzwi. Sprawdził szybko, czy na pewno wziął projekt domu i zeszedł ze schodów, później idąc do samochodu.