Wspomnienie 2: Idealny plan

Nowy zwiastun!

Rozdział nie jest sprawdzony w 100%. Wysłałam poprawioną wersję do Morrigan, tak więc wszelakie błędy, które tu się znajdą, są tylko i wyłącznie moim niedopatrzeniem.

Fallait que je m'en aille, je n'étais plus moi
Je suis tombée tellement bas
Que plus personne ne me voit
J'ai sombré dans l'anonymat
Combattu le vide et le froid.

— Indila „S.O.S”

Czas leciał dla niej nieubłaganie. Nim zdążyła się uspokoić, taksówka już była przy ich rodzinnym domu. Nic się nie zmieniło, pomyślała i nawet nie ruszyła się z miejsca. Wpatrywała się tępo w dawne schronienie.

Ogromna posesja wydawała się być spełnieniem marzeń. Duża altana, piękny ogród, mała fontanna, a na środku duży dom utrzymany w stylu renesansowym. Wszystko zaprojektował ojciec, po którym odziedziczyła talent do architektury. Dzięki temu czasem mu pomagała, przez to majo miała lepszy kontakt z ojcem. Nie traktował jej źle; można powiedzieć, że w ogóle z nią nie rozmawiał. Był bardzo skryty i cichy, zawsze słuchał się żony. Zastanawiała się, co zrobił, gdy dowiedział się, że wyjechała bez słowa. Czy się martwił? A może pokłócił z matką? Jego psychika nie była wytrzymała, łatwo potrafił się rozkleić, ale też z łatwością przychodziło mu zgrywanie mężczyzny bez skrupółów. Za to go podziwiała i jednocześnie nienawidziła. Nigdy nie wiedziała, kiedy mówi szczerze, a kiedy kłamie.

Eveline była przeciwnością Jerry’ego. Zawsze wtrącała swoje zdanie, dyrygowała wszystkimi i nie lubiła, gdy coś nie szło po jej myśli. Ashlynn nienawidziła tego typu osób, chociaż często charakter matki przejawiał się i u niej. Czy mogła powiedzieć, że kochała swoją matkę? Kochała przez pewien czas, jednak gdy dorosła, przestała w niej widzieć bohaterkę i wzór do naśladowania.

— Ashlynn? — Padające z ust Ashley słowo brzmiało raczej jak stwierdzenie niż pytanie. Ashlynn odwróciła głowę w jej stronę i spróbowała się jak najszczerzej uśmiechnąć. Wyszła z samochodu i głęboko odetchnęła. — Wszystko w porządku?

Nie, pomyślała.

— Tak — powiedziała z marnym przekonaniem.

Na szczęście w domu nie zastali rodziców. Przynajmniej Ashlynn się z tego cieszyła, bo Ashley była z tego powodu bardzo niezadowolona. Siostra powiedziała jej tylko, żeby skierowała się do pokoju gościnnego, bo swojego pokoju już nie ma.

Świetnie, o jedno wspomnienie mniej.

Weszła do jasnego pomieszczenia. Znajdowało się tam duże łóżko, niemała szafa, komoda, regał wypełniony książkami, kanapa i ogromny fotel. Ściany miały kolor beżu, a meble ciemnego brązu. Postawiła dwie walizki obok posłania i wyjrzała przez okno. Zmrużyła oczy przez słońce, które nie pozwało jej przyjrzeć się wszystkiemu dokładnie.

Pamiętała każdy odcinek ogrodu. Uwielbiała spędzać tam czas. Biegała i bawiła się z siostrą, bujała na huśtawce. Gdy stała się nastolatką, chodziła do altanki, gdzie mogła w zaciszu przeczytać książkę, uspokoić się i zapomnieć o kłótniach z matką, które już wtedy stawały się prawie codziennością. Chociaż starała nie wybuchać złością, kiedy Eveline zaserwowała jej jakiś niewybredny komentarz, to złość, którą w sobie nosiła, całkowicie na to nie pozwalała.  Bolało ją to, że nikt nigdy w czasie kłótni nie stanął po tej stronie. Ojciec zawsze wychodził, a siostra udawała, że robi coś innego. Ashlynn nieraz widziała łzy w jej oczach, kiedy po zakończonej kłótni krzyczała na nią z wyrzutami, że siedzi cicho i nie odezwie się ani słowem.

Od początku brunetce wydawało się, że nie pasuje do swojej rodziny. Miała nadzieję, że kiedyś ktoś przyjdzie do nich z wiadomością, że zostały podmienione w szpitalu. Czasami nawet o tym marzyła. Pragnęła uciec od rodziny i nigdy nie wracać. Nie udało jej się to, kiedy miała szesnaście lat, ale po kolejnych dwóch, gdy skończyła upragnioną osiemnastkę, po cichu spakowała rzeczy i wyszła, nie żegnając się nawet z nikim.

Nie wiedziała, dokąd wyjedzie. Mogła powiedzieć, że ta ucieczka była spontaniczna. Wybrała jeden z najprostszych kierunków: Nowy Jork. Marzyła, żeby tam zamieszkać, a wtedy mogła spełnić to marzenie. Pieniędzy jej nie brakowało — chociaż matka za nią nie przepadała, to każda z sióstr dostawała każdego tygodnia tysiąc dolarów. Suma, jak na dziecko, bardzo wysoka — jednak matka uwielbiała wydawać i rozdawać pieniądze. Nie obchodziło jej to, że rozpieszcza swoje dzieci i w przyszłości mogą mieć one z tym problem. Ale Ashlynn zawsze zbierała wszystko do swojego słoika. Odłożyła dość sporą sumę pieniędzy, które miała wydać dopiero w dorosłym życiu, które planowała od dawna.

W Nowym Jorku nie było tak pięknie jak się spodziewała. Nikt nie śpiewał na ulicach, pary nie całowały się na środku chodników, tak jak to widziała w filmach. Z rodzicami bywała w Nowym Jorku, jednak nie na tak długo, jak żyją normalni ludzie. Wszystkim zależało tylko na pieniądzach. Ashlynn rozumiała takie spojrzenie na świat. Wiedziała, że z nazwiskiem Maxwell zajdzie dość daleko, bo jej rodzina była znana od pokoleń jako klan bogaczy i dobrych przedsiębiorców. Ona nie poszła w świat biznesu tylko śladami jej ojca. Założyła firmę, gdzie w końcu mogła się spełnić. Została profesjonalnym architektem krajobrazów — jednym z najbardziej rozchwytywanych w branży.

Z rozmyślań wyrwało ją ciche pukanie. Odwróciła głowę i zaprosiła gościa do środka. 

— Nie przeszkadzam? — zapytała Ashley, zamykając za sobą drzwi i wchodząc w głąb pokoju. Ashlynn pokiwała przecząco głową. — Możemy porozmawiać?

— Jasne — powiedziała, siadając na sofie i wskazując ręką, żeby siostra też usiadła.

— Chciałam wyjaśnić całą sytuację, bo zdaję sobie sprawę z tego, że to wszystko jest takie… pogmatwane i trudno ci się w tym połapać…

Bliźniaczka miała rację. Ashlynn naprawdę gubiła się we wszystkich decyzjach Ashley. Nie zaufała jej w pełni — wiedziała, że pod przykrywką grzecznej i cichej dziewczynki kryje się coś innego, tylko głównym pytaniem było: co?

— Przyznam, że praktycznie nic z tego wszystkiego nie rozumiem — powiedziała, starając się nie dać po sobie znać, że tak naprawdę coś podejrzewała.

Usłyszała ponowne pukanie do drzwi.

— Proszę — powiedziały obydwie. Zerknęły na siebie i szybko odwróciły wzrok.

— Dzień dobry, panno Maxwell — odezwała się stara gospodyni, Renee Stewart, która wykonywała wszystkie prace gospodarcze w tym domu od dobrych dwudziestu lat. — Miło znów pannę widzieć. — Uśmiechnęła się grzecznie. Ashlynn dopiero teraz zauważyła, że niosła na pięknej, różowej tacy w kwiaty dwie kawy. Zapach napoju natychmiast uniósł się w powietrzu, przyjemnie drażniąc wyczulone zmysły dziewczyn.

— Dziękujemy — oznajmiła Ashley, kiwając głową, aby Renee wyszła. — Tak więc może będzie najlepiej, jeśli ty będziesz zadawała mi pytania. — Wzruszyła ramionami, sięgając po kubek. Z tego samego naczynia Ashley piła kawę w dniu, kiedy się wyniosła. Spojrzała na swój. Z jej kubkiem było tak samo. Ashlynn rzuciła siostrze podejrzliwie spojrzenie.

— Jasne — powiedziała obojętnie i kaszlnęła, starając się uniknąć chrypy, która zawsze towarzyszyła jej przy zdenerwowaniu. — Od dłuższego czasu męczy mnie to pytanie, zresztą pewnie nie tylko mnie… Dlaczego akurat Marcus? — spytała i za chwilę dodała: — To dziwkarz.

— Nie mów tak — powiedziała i upiła łyk kawy. — Mówiłam ci już o tym, ale może tak dokładnie tego nie wyjaśniłam. On podobał mi się od zawsze. Wiadomo, był przystojny, każdej dziewczynie się podobał. — Wzruszyła ramionami. — Wspominałam, że mieszkałam przez pewien czas u przyjaciółki?

Pokiwałam głową.

— Wtedy poznałam Marcusa. Znaczy, no wiesz, tak bliżej. Nie miałam do niego szacunku. Wiedziałam, że uprawia seks prawie z każdą napotkaną dziewczyną. Ale pewnej nocy wyszłam na dwór, bo chciałam odetchnąć i on akurat tam siedział. Byłam dziewiętnastolatką, a on miał już dwadzieścia trzy lata. Porozmawialiśmy i od tego się zaczęło. Po paru miesiącach zaprosił mnie na randkę. Później zostaliśmy parą i wszystko się tak ciągnęło, aż poprosił mnie o rękę pięć miesięcy temu — mówiła to tak, jakby recytowała jakąś formułkę, której wyuczyła się dzień wcześniej. Bez zbędnych uczuć. Obojętność nigdy nie górowała w jej przemowach.

— Aha — powiedziała Ashlynn, w ogóle nie komentując całej historii. Czuła, że to było kłamstwo. Tylko dlaczego siostra kłamała? Przecież sama zaczęła tę rozmowę. — To teraz opowiedz mi, jak pogodziłaś się z Eveline i Jacobem.

— Po prostu przyjechałam tutaj z Marcusem. Oznajmiłam, że się z nim pobieram i jakoś samo tak wyszło. — Ponownie wzruszyła ramionami.

Za dużo tych wzruszeń. Ashley nigdy tak nie robiła, pomyślała zdziwiona Ashlynn. Co się stało z jej siostrą? Nie przypuszczała, że tak się zmieni. Na lotnisku wydawało jej się, że wszystko w porządku.

Obie upiły łyk kawy.

— Aha — skwitowała ponownie.

Ashley kiwnęła jedynie głową, spuszczając wzrok.

Przez moment panowała niezręczna cisza.

— Nie masz więcej pytań?

— Nie — odpowiedziała szczerze Ashlynn, kręcąc głową i śmiejąc się do siebie w duchu. Dobrze wiedziała, że Ashley gra. Niestety, od zawsze była złą aktorką.

— Mam nadzieję, że wszystko ci jak najlepiej wyjaśniłam.

Aż za dobrze.

— Wszystko zrozumiałam — powiedziała lekkim tonem Ashlynn. — Chyba — dodała już ciszej i upiła ostatni łyk gorzkiego napoju.

— Obiad będzie za pół godziny. Mam nadzieję, że się stawisz. — Znów te wyniosłe, a zarazem grzeczne gadanie. Powrót prawdziwej Ashley. — Byłabym wdzięczna, bo chcę, żebyś porozmawiała z rodzicami.

— O czym mam z nimi rozmawiać? — zapytała chyba za ostro, bo zobaczyła lekkie rumieńce na policzkach siostry i zdziwienie w jej oczach. — Nie chcę ich nawet widzieć. Przyjechałam tu… — urwała — dla ciebie.

— Wiem, ale może warto wyjaśnić sobie parę spraw? Nie chcę na moim ślubie napiętej atmosfery — powiedziała z lekka naciąganym, smutnym tonem Ashley i dodała: — Byłabym wdzięczna, gdybyście sobie wszystko wyjaśnili…

— Dobrze. Spróbuję — oznajmiła, ale i tak wiedziała, że pokłóci się z rodzicami. Nawet miała taki zamiar. Już się nie bała, wręcz przeciwnie: pragnęła spojrzeć w ciemne oczy matki.

Po tej rozmowie Ashley wyszła, delikatnie się uśmiechając i machając na pożegnanie. Ashlynn od razu pognała przed siebie, szukając w torebce swojego porysowanego i zacinającego się samsunga. Musiała zadzwonić do przyjaciela. I wiedziała, że nie będzie to przyjemna rozmowa. Jamie wisiał jej przysługę, więc to była dobra okazja, by spłacił dług.

Idealny plan.

Od autorki: Podoba mi się. Wiem, nie grzeszy długością, jednak postanowiłam, że każdy rozdział będzie miał około cztery strony w Wordzie i takie wyjście jest najlepsze. Wiadomo, czasami będą dłuższe lub  krótsze (żeby nie!), ale zazwyczaj w tylu stronach najlepiej mi się wysłowić na jeden rozdział. Troszkę przedłużam akcję, bo miała tu być jeszcze rozmowa z rodzicami, ale myślę, że to na razie wystarczy. Chcę dopiąć na ostatni guzik to, co będzie się działo w następnym rozdziale. Jeśli zaś chodzi o spotkanie Ashlynn i Alexandra, troszkę sobie jeszcze poczekacie. Niestety akcja się trochę przeciągnie.

Staram się nadrabiać wszystko u wszystkich. Idzie mi to dość mozolnie, bo ciągle gdzieś wychodzę z domu, korzystam z ferii, które tak w ogóle właśnie mi się skończyły. Tyle sprawdzianów i kartkówek... Jednak myślę, że do końca lutego wszystko będzie już skomentowane i przeczytane. Ale niczego nie obiecuję! ;)

Mam nadzieję, że rozdział wam się podoba. Jak myślicie, kim jest Jamie? I co dzieje się z Ashley? Czy z jej zachowaniem ma coś wspólnego Marcus?

Pozdrawiam! :*

PS. Zapraszam do zakładki Informacje, gdzie pojawiły się śliczne karty postaci oraz małe zmiany :)