I.Holding out for a hero

Proszę przeczytać notkę pod rozdziałem!

MUZYKA 

"Tragedie zdarzają się wszędzie. Możemy doszukiwać się przyczyn, winić innych, wyobrażać sobie jak odmienne byłoby bez nich nasze życie. Ale wszystko to nie ma znaczenia, zdarzyły się i koniec. Musimy zapomnieć o strachu, jaki wywołały, i rozpocząć odbudowę."

- Paulo Coelho - Piąta góra

Dwa lata temu wszystko się zmieniło. Całe moje życie. Postanowiłam uśmiercić swoją prawdziwą tożsamość i nadać sobie nową.

Cassandra Wright.

Od tego czasu byłam tylko Cassandrą Wright. Shay Maxwell już nie istniała.

Myślałam, że to mi pomoże, jednak nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo się myliłam.

Za każdym razem, gdy wychodziłam z małego i obskurnego mieszkania, za każdym razem, gdy wychodziłam z domu, zakładałam okulary słoneczne, aby nikt nie rozpoznał moich oczu; zapuściłam włosy do pasa i zawsze układałam je tak, aby opadały na prawe ramię. Przytyłam o kilka kilogramów.

Jednak cały czas bałam się, że ktoś ponownie szuka mnie po świecie.

Bycie córką mordercy wcale nie było łatwe.

To wszystko wydawało się aż śmieszne. Każdy dzień przepływał w ten sam sposób: o ósmej rano wychodziłam do pracy, do ukochanej kawiarni, gdzie byłam kelnerką. Mogłam włożyć ulubioną czarną sukienkę, zawiązać wokół talii mały, biały fartuszek, założyć balerinki w tym samym kolorze i grzecznie obsługiwać klientów. Zawsze uśmiechnięta — tak mnie spostrzegali.

Jednak wcale nie chciałam się uśmiechać.

Na tę myśl moje ciało przeszedł dreszcz. Wpatrywałam się tępo w brzydki widok zza okna. Widziałam tylko kilka drzew, które zasłaniały słońce. Jednak i tak od razu pokochałam to miejsce. Mogłam odetchnąć od zgiełku codzienności i problemów. Obok mnie, w trzech innych, równie małych i brzydkich mieszkaniach, jakie posiadałam, mieszkali dziwni ludzie. Kiedyś jeden z nich, bodajże Marion, zapukał do drzwi i pokazał słoik z napisem „Cukier”. Nic nie powiedział, tylko stał przy drzwiach i patrzył na mnie wyczekująco. Dopiero po dwóch minutach zrozumiałam, że chciał cukru. Nawet nie mruknął „dziękuję”.

Dziwak.

Marion był czarnoskórym mężczyzną, który zawsze miał na nosie okulary w czarnych oprawkach. Chodził w koszulach i spodniach z niskim krokiem w rażących kolorach, co różniło go od reszty społeczeństwa i sprawiało, że przechodząc, każdy obracał się zdziwiony na jego widok.

Meadows było małym miasteczkiem, gdzie każdy z każdym się znał. Żyli tam ludzie, którzy nie szczędzili sobie głośnych komentarzy na temat kogoś innego i byli bardzo przywiązani do tamtego miejsca. Sądzili innych po pozorach, nie lubili, kiedy jakiś człowiek przybył z innego miasta, a co gorsze — kraju. Nazywali go odmieńcem i wyśmiewali na każdym kroku. Mnie również taksowali nieprzychylnym spojrzeniem, które — o dziwo — trochę mnie zabolało. Wybroniłam się jedynie nazwiskiem. Zdołałam wyczytać z historii miasteczka, że parę lat temu żyła rodzina o nazwisku „Wright”, więc zaczynałam udawać ich krewną.

  

+

Chciałabym móc normalnie żyć. Normalnie wyjść na miasto bez gęsiej skórki i szybkiego bicia serca. Ludzie nie zwracają na mnie uwagi, ale cały czas wydaje mi się, że ktoś mnie obserwuje.

Najgorzej jest w nocy, kiedy idę sama przez jakiś ciemny zaułek. Psychika podpowiada mi scenariusze z horrorów, a najgorsze jest to, że one mogą stać się prawdą. Nie wiem, do jakiego momentu wytrzymam. Zastanawiam się, czy nie powinnam złożyć wizyty u psychologa. Takie wyjście byłoby chyba najskuteczniejsze i możliwe, że pomogłoby.

Tak cholernie nienawidziłam swojego życia.

+

— Nie rozumiem, co oni widzą w tych serialach — stwierdził Benjamin, wyłączając telewizor i rzucając pilot obok siebie. — Dwa wampiry, o ironio, bracia, zakochują się w tej samej dziewczynie, która jest sztucznie miła i niewinna. I na dodatek nie ma w niej nic seksownego. Jedynie tyłek ma okej, ale poza tym — nic.

Zaśmiałam się i sięgnęłam po pilota.

— Za chwilę Damon pocałuje Elene! Jak mogłeś to wyłączyć? — jęknęłam, włączając kolejny raz telewizor i wzdychając ze szczęścia, widząc scenę na ekranie.

Moje życie się zmieniło, odkąd pięć miesięcy temu poszłam na wizytę u Benjamina. Opowiedziałam mu o sobie wszystko, chociaż nie uwzględniłam w tym chorych psychicznie, ale kochających rodziców. Potrafił przejrzeć każdego na wylot: wiedział, kiedy jestem smutna, chociaż zdolnie to ukrywałam i starał mi się jak najbardziej pomóc.

Miał dwadzieścia dziewięć lat, niedawno skończył studia psychologiczne i wydaje mi się, że był osobą, która mogła zrozumieć i pomóc każdemu, niezależnie od problemu. Umiał znaleźć wyjście z najgorszych sytuacji.

— Chyba zacząłem cię lubić, Cassandro Wright — oznajmił po chwili ciszy. Wyrwał mnie z transu wpatrywania się w Iana na ekranie.

— Chyba lubisz mnie od początku — powiedziałam i prychnęłam. — Ja cię też bardzo lubię, Benjaminie.

— Mów do mnie Ben, proszę.

Zaczęłam się śmiać.

— Boże, nie jestem prezydentem, żebyś tak do mnie mówił! — Delikatnie uderzyłam go w ramię. — Dziękuję, że jesteś. — Uśmiechnęłam się do niego, kiedy odwrócił twarz w moją stronę. Spojrzałam mu w oczy. Dopiero teraz zauważyłam, że ma je takie piękne. Jasnoszare, w których tliła się mała iskierka dobra i niesamowitej ciekawości, która czasami przysparzała mu kłopotów.

Benjamin posiadał posturę bardzo szczupłego mężczyzny, o owalnej twarzy z mocno zarysowaną szczęką i kośćmi policzkowymi. Na jego usta patrzyła z pożądaniem większość kobiet. Włosy formowały się w loczki, które dodawały mu uroku. Nosząc długie płaszcze, prezentował się niczym dżentelmen. Idąc koło niego ulicą, miewałam wrażenie, że paraduje po promenadzie. Ostrożnie stawiał kroki, jakby kontemplował każdy z nich. Było w tym coś atrakcyjnego i melancholijnego jednocześnie.

Gdy tylko poklepał mnie po czubku głowy, zauważyłam, że puścił mi oczko w odpowiedzi i odwrócił głowę z powrotem w kierunku telewizora. Ten mężczyzna nie zdawał sobie nawet sprawy z tego, co zrobił z moim życiem. A może nawet i zdawał. W końcu potrafił rozszyfrować wszystko i wszystkich. Nazywałam go moim Sherlockiem.

Czasami naprawdę nie zachowywał się jak psycholog. Lubił zaszaleć, zapalić papierosa, czy wypić drinka. Nie wstydził się tego i zawsze mówił to ludziom, którzy przychodzili do niego z problemem alkoholowym.

Dzięki niemu odzyskiwali drugie życie. I chociaż może to za duże słowa, ja tak sądziłam.

— Lubię ją — stwierdził Benjamin, gdy na ekranie pojawiła się Katherina. — Nie wiem dlaczego, ale przypomina mi ciebie.

— Mnie? — zapytałam ze zdziwieniem. Nie było ze mnie nic z seksownej Katheriny Pierce.

— Jest tak samo irytująca jak ty — zaśmiał się.

— Zobaczymy, czy „ta irytująca” zgodzi się tak łatwo następnym razem, abyś do niej wpadł na kawę — powiedziałam, wstając z kanapy i kierując się w stronę łazienki. Usłyszałam tylko ciche prychnięcie Bena i uśmiechnęłam się do siebie.

Był taki słodki.

Zamknęłam drzwi i spojrzałam w lustro, które wisiało naprzeciwko nich. Miałam rumieńce na twarzy, a oczy jakby błyszczały. Nachyliłam się nad umywalką i przemyłam twarz, by załagodzić gorące uczucie na policzkach.

Nagle usłyszałam dźwięk mocno otwieranych drzwi.

— Maxwell! — wydarł się na cały głos nieznany mi mężczyzna.

To nie mogła być prawda.  

+

 

Zdecydowanie nie lubiła znajdować się w sytuacjach, w których serce biło jej mocniej, na ciele wyskakiwała zimna skórka, a ręce cały czas drżały. Starała się nie przyjmować do wiadomości tego, że może tak bardzo denerwować się pierwszym spotkaniem z rodzicami od tylu lat. Wypraszała to wiele razy z umysłu, aż w końcu uwierzyła w to, że będzie silna i tak łatwo się nie podda uczuciom. Ale w chwili, w której się znajdowała, trudno było mówić o silnej woli.

— Shay… — wyszeptał cicho Jerry, któremu zaszkliły się oczy, a zakupy opadły na podłogę.

— Jerry, ojcze — oznajmiła chłodno Shay, starając się nie brzmieć jak ktoś, kto najchętniej rozpłakałby się jak małe dziecko.

Widok ojca i matki zabolał ją zdecydowanie bardziej niż myślała. Uważała, że poczuje małe ukłucie w sercu, ale porównując to z towarzyszącym jej w tamtej chwili uczuciem rozrywającego bólu od środka, miała ochotę się zaśmiać ze swojej własnej naiwności.

Ku zdziwieniu brunetki, kiedy weszła pani domu, spojrzała tylko na córkę i się nie odezwała. Jerry stał w miejscu, nawet nie mając ochoty się ruszać. Tak bardzo był zdumiony widokiem swojej kochanej córki. Eveline spojrzała na Shay, otwierając usta i chcąc coś powiedzieć, jednak po chwili zrezygnowała z marnych prób stworzenia jakiegokolwiek normalnego zdania.

— To naprawdę ty, czy to znowu mi się śni? — zapytał retorycznie, podchodząc do córki. Wyciągnął dłoń i pogłaskał ją delikatnie po policzku. Shay westchnęła głęboko, wpatrując się w pełne żalu oczy ojca. Tęskniła za tym widokiem.

Otrząsnęła się i szybko oderwała rękę Jerry’ego z twarzy. Musiała być silna, obiecywała to sobie. Pokaż, że nie jesteś od nich zależna, wmawiała sobie.

— To ja — odpowiedziała chłodno, cofając się. — Wasza córka, która przestała dla was istnieć parę lat temu. Zostawiliście mnie na pastwę losu!

— Nie chcieliśmy, skarbie, nie chcieliśmy — powiedział Jerry, smutno się uśmiechając. — Pewna sytuacja zmusiła nas do tego. W naszym życiu pojawią się jeszcze takie sytuacje, kwiatuszku.

— Znowu mnie… — zaczęła Shay — zostawicie? — Zaszlochała.

— Niestety, kochanie — powiedziała Eveline, podchodząc do córki. — Ale teraz jesteśmy razem. A gdzie jest Ashley? 

+

Najprawdopodobniej było ich dwóch. Znieruchomiałam, nim zdołałam zorientować się, co się dzieje. Do moich uszu dotarł odgłos odbezpieczonego pistoletu. Serce zaczęło bić mi jak oszalałe. Oddech stał się urywany. Matka mnie ostrzegała, że mnie znajdą. Mówiła, prosiła, nie posłuchałam jej.

Benjamin. Benjamin tam jest! Benjamin tak został. Moje myśli krążyły wokół niego. Przez te parę miesięcy ten mężczyzna sprawił, że poczułam się jak nowo narodzona. Nie mogłam pozwolić na to, aby coś mu się stało.

Nagle drzwi zaczęły się otwierać.

O cholera.

Alexander

Nie chciałem, żeby to tak wyglądało. Spojrzałem na zegarek, za pięć dwunasta. Z tego co zdążyłem się zorientować, mieli przyjść dokładnie o północy. Dlaczego przyszli wcześniej? Nigdy się nie spóźniali, nigdy nie przychodzili za wcześnie. Czyżby aż tak bardzo zależało im na zemście? Zdołałem zauważyć cienie na roletach, ponieważ w pokoju świeciło się światło i widziałem osoby, które przechodziły obok okna.

Bliźniaki Chin i David byli dobrzy. Mieli zaledwie po dwadzieścia sześć lat, a posiadali zdolności lepsze niż niejeden agent, który przeszedł szkolenie.

Musiałem uratować tę dziewczynę. Takie powierzono mi zadanie i wcale nie miałem na to ochoty — a wręcz przeciwnie, nie zależało mi na jej życiu. Jej rodzice stali się postrachem wielu gangów, więc powinni ją coś nauczyć. Przynajmniej mam taką nadzieję, bo inaczej sobie nie poradzi. Albo, tak jak większość gangsterów, nic ją nie nauczyli. Jedynie tego, że w czasie zagrożenia trzeba się schować pod łóżko i modlić się o wybawienie.

Śmieszne.

Westchnąłem i wszedłem schodami na drugie piętro, gdzie znajdowało się mieszkanie poszukiwanej Maxwell. Wiele razy uczestniczyłem w takiej akcji. Nie była to dla mnie nowość, jednak nie mogłem wybrać czegoś innego. Przez jeden głupi błąd, którego będę żałował do końca swoich dni. Zniszczył i sponiewierał mi życie.

Chłopcy zostawili otwarte. Odbezpieczyłem kaliber, delikatnie trzymając za spust, by móc strzelić w razie niebezpieczeństwa. Nie liczyłem się z ich losem. Doskonale pamiętam ich wrogie i pełne niepewności spojrzenia. Od początku mnie nie lubili i podejrzewali, że nie jestem kimś, za kogo się uważam.

I mieli rację. Nie zaprzeczałem, gdy mówili Tadeusowi, szefowi całego gangu o tym, kim mogę być. Uśmiechałem się tylko, szczerząc przy tym zęby. Wszyscy myśleli, że to był uśmiech pełen rozbawienia i ironii. To prawda — wyśmiewałem się z ich naiwności, ale lubiłem czasem poudawać tego złego i poczuć tę dziwną adrenalinę, która włączała mi się przy tym, kiedy policja wpadała do kryjówki, w której wtedy przebywaliśmy. Nie mogłem dać się złapać. Na komisariacie musiałbym powiedzieć, że jestem tajniakiem, a wtedy miałbym przechlapane do końca życia. Tak przechlapane jak córka sławnego małżeństwa Maxwellów.

Wiedziałem jak to jest czuć zemstę. Uczucie, którego jeżeli nie zaspokoisz, będzie rwało tobą do końca. Rozum podpowiada ci, że musisz pomścić to, co zostało zabrane.

Znałem to aż za bardzo.

Powolnym krokiem wszedłem do mieszkania i usłyszałem rozmawiających mężczyzn. Zapewne byli to bracia i czarnowłosy, który wszedł do mieszkania Maxwell przed trzema godzinami.

— Czy nie rozumiesz tych słów, skurwielu? — zapytał się David ze swoim wyczuwalnym akcentem w głosie. — Jeżeli nie powiesz nam, gdzie ta mała suka się ukrywa, zabijemy cię, do jasnej kurwy. Rozumiesz to, idioto, czy nie? — warknął na koniec.

— Oddychaj, David — oznajmił znajomy brunetki. — Dlaczego na nowo rozdrapujesz to, co było kiedyś? Kto cię zmusił do robienia czegoś, czego nienawidzisz? Nie musisz tego robić. Masz wybór. A teraz bardzo cię proszę, odłóż pistolet. Możemy porozmawiać. Możemy ci pomóc. — powiedział ze stoickim spokojem.

Co on takiego robi?, zapytałem samego siebie, przysłuchując się rozmowie.

— Co ty możesz o mnie wiedzieć, szmaciarzu? — wykrzyczał David.

— Teoretycznie wszystko. — Odetchnął głęboko i zamknął oczy. — Możemy ci pomóc.

— Nie potrzebuje żadnej pomocy, rozumiesz, kurwa?! Odstrzelę ci tę twoją popieprzoną mordę! — powiedział coraz to bardziej łamliwym głosem Park.

__________________________________________________

Po pierwsze: rozdział nie został zbetowany, więc mogą pojawić się w nim błędy. Morrigan nie odpisuje mi już od dłuższego czasu. Byłabym wam wdzięczna, gdybyście wytknęli mi jakiekolwiek błędy, które znajdziecie. Mogło mi coś umknąć. Edit (03.05): Rozdział zbetowany przez Hekate.

Po drugie: dziękuję najukochańszej Julci (Alathea) za pomoc. Jest najlepsza!

Po trzecie: nie mam pojęcia, kiedy pojawi się drugi rozdział. Jako tako mam pomysł, jednak nie napisałam ani słowa. Możliwe, że pojawi się dopiero w wakacje. Oby nie!
                  Po czwarte: założyłam 'blogowego' aska, o tutaj. 
                  Po piąte: dodałam nowe zakładki. Proszę się z nimi zapoznać.

Przyznam się szczerze, że czułam się dobrze pisząc ten rozdział i byłoby mi miło, gdybyście pozostawili po sobie jakąś opinię. Bardzo zależy mi na tym, abyście to wy odczuwali miłe uczucia względem moich bazgrołów, bo w końcu piszę i dla siebie, i dla was. Jesteście najlepszą motywacją i sprawiacie, że na twarzy rozkwita mi uśmiech nawet w najgorsze dni!

Bardzo dziękuję za komentarze pod prologiem.

Mam do was jeszcze małą prośbę. Zostawiajcie linki w komentarzach do swoich blogów.

Całuję!